Bu yazı senin için BABACIM...

Hepimizin bildiği ...İnsan doğar, büyür, yaşar ve ölür...

Ama sonuncusunu yaşamak, sevdiğiniz birini kaybetmek; benim aklıma hiç gelmeyen, düşüncesinden bile korktuğumdu.

Benim babam bir çoğunun da ZEKİ BABA'sıydı.

Herkesi eğlendiren, güldüren, büyükten küçüğe herkese iyilik yapan dünyalar tatlısı babamı 12.12.2012 tarihinde kaybettik.

Blogumu neden çok uzun süredir boş bıraktım? Güzel ve eğlenceli en ufak bir şey yapmaktan bile kaçtım bir süre çünkü. Yazacak cesareti bulana kadar epey uzun zaman geçti, büyük bir şok, acı, kabullenemeyiş ve çok zor günler...

Kelimelere dökmekte zorlanıyorum hislerimi, yaşadıklarımı...

O öyle genç, tatlı, neşeli, esprili, hayat doluydu ki onunla geçirdiğim tüm zamanlarımı şuan içim acıyarak, gözlerim dolu ama ona minnet duyarak hatırlıyorum...Daha yapacak o kadar çok şeyimiz vardı ki...

Benim için ayrı bir yeri vardı, çok düşkündüm, çok seviyordum, en iyi arkadaşım gibiydi...

Alışkanlıklar, geçirdiğim güzel zamanlar, koca bir baba şefkati, dağ gibi bir destek ... hepsinden bir anda uzak kalınca yıkıldım...

Aileden ilk kez bu derece yakın birini kaybetmek ne kadar acı vericiymiş anlatamam.

Meğer gerçekten hayat çok tatlıymış, lafta değil her an yaşamaya değermiş, kıymet bilmek lazımmış, hayattayken çokça vakit geçirerek hiç üzmemek lazımmış...

Neyse ki onu üzmediğimi ve onun beni çok sevdiğini biliyorum... Bu yüzden çok mutluyum...

Bu hayatın gerçeği...Sözün bittiği an...Hiçbirimizin elinden bir şey gelmediği an...

Seni çok özledim babacığım… Her şey bana seni hatırlatıyor. Rahat uyu babacığım.